تغییرات انکساری در کودکان با اگزوتروپی متناوب

مرور کلی

• اگزوتروپی متناوب (IXT): شایع‌ترین نوع اگزوتروپی که در حدود ۱% از کودکان در ایالات متحده رخ می‌دهد.

• هدف: تعیین رابطه بین IXT و تغییرات انکساری و اثرات روش‌های درمانی مختلف بر این تغییرات.

• طرح مطالعه: تحلیل گذشته‌نگر پرونده‌های پزشکی از ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۲.

• حجم نمونه: ۳۳۸ بیمار (۲۲۸ مبتلا به IXT، ۱۱۰ بدون استرابیسم).

یافته‌های کلیدی

• پیشرفت نزدیک‌بینی:

  • گروه IXT (گروه ۱): پیشرفت سالانه نزدیک‌بینی ۰.۲۱ ± ۰.۳۲ دیوپتر بود.

  • گروه کنترل (گروه ۲): پیشرفت سالانه نزدیک‌بینی ۰.۰۷ ± ۰.۳۰ دیوپتر بود.

  • تفاوت معنادار: پیشرفت نزدیک‌بینی در کودکان مبتلا به IXT بیشتر از گروه کنترل بود (۰.۰۰۱>P).

• زیرگروه‌های بیماران IXT:

  • گروه ۱A (اصلاح با عینک منفی): پیشرفت سالانه نزدیک‌بینی ۰.۲۶ ± ۰.۲۹ دیوپتر.

  • گروه ۱B (جراحی): پیشرفت سالانه نزدیک‌بینی ۰.۲۵ ± ۰.۳۵ دیوپتر.

  • گروه ۱C (مشاهده): پیشرفت سالانه نزدیک‌بینی ۰.۱۹ ± ۰.۳۳ دیوپتر.

  • عدم تفاوت معنادار: پیشرفت نزدیک‌بینی بین زیرگروه‌ها تفاوت معناداری نداشت (۰.۶۷۰ = P).

• وضعیت انکساری در پیگیری:

  • شیوع نزدیک‌بینی: در تمام زیرگروه‌های IXT تا پایان پیگیری افزایش یافت.

  • گروه ۱A: ۴۲% نزدیک‌بینی در پیگیری نهایی (افزایش از ۱۶% ابتدایی).

  • گروه ۱B: ۶۶.۶% نزدیک‌بینی در پیگیری نهایی (افزایش از ۵۱.۸% ابتدایی).

  • گروه ۱C: ۵۱.۷% نزدیک‌بینی در پیگیری نهایی (افزایش از ۳۹.۷% ابتدایی).

روش‌ها

• انتخاب بیماران:

  • معیارهای ورود: بیماران زیر ۱۹ سال با IXT یا عیوب انکساری، با حداقل ۱ سال پیگیری.

  • معیارهای خروج: اختلالات آناتومیک، اگزوتروپی عصبی یا فلجی، آنیزومتروپی بیش از ۱ دیوپتر، سابقه جراحی یا سایر ناهنجاری‌های چشمی.

• روش‌های درمان:

  • عینک منفی: برای IXT با کنترل ضعیف، حداکثر به مدت ۳ ماه با ۲.۰۰ دیوپتر و ۲.۵۰ دیوپتر استفاده شد.

  • جراحی: برای بیماران با کنترل رو به وخامت IXT انجام شد.

  • مشاهده: برای بیماران با IXT با کنترل خوب استفاده شد.

• اندازه‌گیری انکسار:

  • رفرکشن سیکلوپلژیک: حدود ۴۰ دقیقه پس از قطره سیکلوپنتولات هیدروکلراید ۱% انجام شد.

  • معادل کروی: میانگین برای هر دو چشم، با تعریف نزدیک‌بینی به عنوان ۰.۵۰- دیوپتر یا بیشتر.

بحث

• پیشرفت نزدیک‌بینی در IXT:

  • تطابق افزایش یافته: IXT ممکن است منجر به تقاضای تطابقی بیشتر شود که می‌تواند به پیشرفت نزدیک‌بینی کمک کند.

  • درمان با لنز منفی: هیچ تفاوت بالینی معناداری در تغییرات نزدیک‌بینی بین بیماران تحت درمان با لنز منفی و بیماران تحت مشاهده یافت نشد.

  • عامل سن: عدم تفاوت در تغییرات نزدیک‌بینی بین گروه‌های درمانی ممکن است به دلیل سن بالاتر بیماران مطالعه یا مدت کوتاه درمان با لنز منفی باشد.

• مقایسه با مطالعات قبلی:

  • اکداوی و همکاران (۲۰۱۰): پیشرفت مشابه نزدیک‌بینی در بیماران IXT یافتند (۰.۲۵- دیوپتر در سال با جراحی، ۰.۲۷- دیوپتر در سال با مشاهده).

  • شین و همکاران (۲۰۱۴): پیشرفت بیشتر نزدیک‌بینی در بیماران کرهای گزارش کردند (۰.۴۳- دیوپتر در سال با جراحی، ۰.۴۹- دیوپتر در سال با مشاهده).

محدودیت‌ها

• طرح گذشته‌نگر: برخی داده‌ها مانند طول محوری، فصل تولد، سطح IQ و فعالیت در فضای باز ارزیابی نشدند.

• پیگیری متغیر: دوره‌های پیگیری بین بیماران به طور قابل توجهی متفاوت بود.

• درمان غیرتصادفی: روش‌های درمانی به صورت تصادفی انتخاب نشدند که ممکن است بر نتایج تأثیر گذاشته باشد.

نتیجه‌گیری

• نکته کلیدی: کودکان مبتلا به IXT پیشرفت نزدیک‌بینی بیشتری را در مقایسه با کودکان بدون استرابیسم تجربه می‌کنند.

• تأثیر درمان: روش درمان IXT (اصلاح با عینک منفی، جراحی یا مشاهده) به طور معناداری بر سرعت پیشرفت نزدیک‌بینی تأثیر نمی‌گذارد.

منابع

• مطالعات مورد استناد شامل تحقیقاتی درباره شیوع IXT، پیشرفت نزدیک‌بینی و اثرات درمان با لنز منفی و جراحی بر تغییرات انکساری در بیماران اطفال می‌باشد.